امام رضاعلیه السلام در حدیثی از پدران بزرگوار خود از امیرالمومنین علیه السلام نقل می‌کند که فرمود از پیامبرصلوات الله علیه شنیدم که خداوند فرموده است من سوره حمد را میان خود و بندهام تقسیم کرده ام نیمی از این سوره برای من و نیمی از آن برای بنده من است. و هر چه بخواهد اجابت می شود هنگامی که بنده می گوید:

« بسم الله الرحمن الرحیم » خداوند بزرگ می فرماید بنده ام به نام من آغاز کرد و بر من است که کارهای او را کامل نمایم. و برای او در همه حالاتش برکت قرار دهم و هنگامی که میگوید « الحمدلله ربّ العالمین » خداوند بزرگ می فرماید بنده ام مرا حمد و ستایش نمود و دانست نعمتهایش را که دارد از ناحیه من است و بلاهایی را که از او دور کردم با احسان من بوده است گواه باشید که من نعمتهای سرای آخرت را بر نعمتهای دنیایی او می افزایم و بلاها ی آن جهان را نیز از او دفع می کنم.
همانگونه که بلاهای دنیا را از او دور کردم و هنگامی که می گوید « مالک یوم الدّین » خدا می فرماید : گواه باشید همانگونه که او حاکمیت و مالکیّت روز جزا را از من دانست من در روز حساب، حسابش را آسان می کنم. اعمال نیکش را می پذیرم و از بدیهایش صرف نظر می نمایم و هنگامی که می گوید: « ایّاک نعبد » خداوند بزرگ می‌گوید بنده‌ام راست می گوید تنها مرا پرستش می کند من شما را گواه می گیرم که بر عبادتش ثوابی به او بدهم که همه مخالفان عبادت او به حالش حسرت بخورند و هنگامی که می گوید : « ایّاک نستعین » خدا می گوید بنده ام از من یاری خواسته و تنها به من پناه آورده گواه باشید من او را در کارهایش کمک می کنم و در سختیها یاریش می نمایم و در روز پریشانی دستش را می‌گیرم و هنگامی که می گوید « اهدنا الصراط المستقیم » خداوند می گوید این خواستة بنده ام برآورده است و او هر چه می‌خواهد از من بخواهد که من اجابت خواهم کرد و آنچه را امید دارد به او می‌بخشم و از آنچه بیم دارد ایمنی‌اش می‌دهم. علامه طباطبائی پس از نقل این روایت می نویسد : این روایت همانطور که ملاحظه می نمائید سورة فاتحة الکتاب را تفسیر می کند و مؤیّد گفته قبلی ماست که گفتیم این سوره کلام خدای سبحان است امّا به نیابت از طرف بندهدایش که در مقام عبادت و اظهار عبودیّت بیان می دارد و پروردگار خویش را ستایش می کند و این سوره در اصل برای عبادت قرار داده شده و در قرآن هیچ سوره ای نظیر آن دیده نمی‌شود.