نظر امام خمینی(ره)درباره ی حجاب
شانزدهم اسفند 1357 امام خمینی (ره) در جمع طلاب قم اعلام کردند: «زنان اسلامی باید با حجاب اسلامی بیرون بیایند. نه این‌که خودشان را بزک کنند. زن‌ها هنوز در ادارات با وضع پیشین کار می‌کنند. زن‌ها باید وضع خودشان را عوض کنند… به من گزارش داده‌اند که در وزارتخانه‌های ما زن‌ها لخت هستند و این خلاف شرع است. زن‌ها می‌توانند در کارهای اجتماعی شرکت کنند ولی با حجاب اسلامی.»
این سخنان بهسرعت با تظاهرات اعتراضآمیز جمعی از زنان تهرانی در مناطق شمال، مرکز و غرب شهر مواجه شد، بهطوری که عکس این تظاهرات در کنار تیتر یک روزنامه‌های 17 اسفند قرار گرفت. «خواست امام این است که حجاب اسلامی در مملکت باید رعایت شود.» شعار زنان معترض این بود که حجاب، پاکی نمی‌آورد و حجاب هر کس در نهاد اوست. سخنران مراسم نیز معتقد بود از آن‌جا که زنان و مردان هر دو برای پیروزی این انقلاب تلاش کردهاند، پس هر دو باید آزاد باشند. این مخالفت‌ها در روزهای بعد نیز ادامه پیدا کرد. دختران در بعضی مدارس تهران تظاهرات کردند. کارکنان زن هواپیمایی ملی ایران به این فرمان معترض بودند. جمعی از زنان کارمند در تهران و برخی شهرهای بزرگ نیز به این اعتراضات پیوستند. البته این حرکت‌های معترضانه از سوی جمعی از موافقان فرمان امام نیز بی پاسخ نماند و درگیری‌های لفظی در برخی مواقع بین دو گروه شدت می‌گرفت و گاه تندروییهایی نیز از سوی نیروهای انقلابی گزارش می‌شد. شعار «یا روسری، یا توسری» در همین مقطع زمانی مطرح شده بود و در روزنامه‌ها نیز بازتاب داشت.
حجتالاسلام اشراقی، داماد امام، همان روز (هفدهم اسفند) در مصاحبه‌ای با رادیوی انقلاب اسلامی، مواضع امام را تشریح کرد.
«من فکر می‌کنم این کار صحیح نباشد که عده‌ای بخواهند با تندروی و شدت عمل جلوی خانمها را بگیرند. باید حجاب رعایت شود و قوانین اسلامی مو به مو اجرا گردند و در همه مؤسسات و ادارات و مدارس و دانشگاهها به این موضوع توجه شود. اما حجاب، باید در نظر داشت که به معنی چادر نیست. همانقدر که موها و اندام خانمها پوشانده شود و لباس آبرومند باشد، حالا به هر شکلی، مهم نیست. چادر چیز متعارفی است و بسیار خوب است، اما بهخاطر طرز کار و نوع کار خانمها شاید گاهی پوشاندن بدن و مو به طریق دیگر هم حجاب باشد، حرفی نیست. باید طبق نظر مبارک امام حجاب اسلامی در سطح کشور توسط خانمها با اشتیاق اجرا شود… در مورد اقلیتهای مذهبی همیشه نظر مبارک امام این بوده که آنها از هر حیث مورد احترام و حمایت باشند. اما اگر خانمهای اقلیتهای مذهبی هم رعایت حجاب اسلامی را بکنند چه بهتر.» (کیهان 17 اسفند 1357)
در این مواضع نیز ضمن رد تندروی‌ها بر لزوم رعایت حجاب تأکید شد، اما تلاش شد تا رنگ و بوی اجبار از این فرمان برداشته شود.
اعتراضات ادامه یافت. روز شنبه 19 اسفند تجمعی از زنان معترض در مقابل دادگستری تهران تشکیل شد، اما این بار، موافقان فرمان امام که طی روزهای گذشته بهطور پراکنده علیه معترضان شعار می‌دادند، حضور پررنگتری داشتند؛ بهطوری که نیروهای کمیته‌های انقلاب دستور داشتند از زنان معترض در مقابل مردم خشمگینی که خواستار رعایت حجاب در جامعه بودند، مراقبت کنند. دفتر امام خمینی(ره) اطلاعیه‌ای صادر کرد که با مزاحمین بانوان به شدت برخورد خواهد شد.
«در مورد حجاب، اجبار در کار نیست» در بیستم اسفند مصاحبه با آیتالله طالقانی درباره حجاب زنان، تیتر یک روزنامه‌ها شد:
«… هو و جنجال راه نیندازند. همانطور که بارها گفتیم، همه حقوق حقه زنان در اسلام و در محیط جمهوری اسلامی محفوظ خواهد ماند و از آنها خواهش می‌کنیم که با لباس ساده با وقار، روسری هم روی سرشان بیندازد بهجایی برنمیخورد. اگر آنهایی هم که میخواهند مویشان خراب نشود، اگر روی مویشان روسری بیندازند، بهتر است و بیشتر محفوظ می‌ماند… چه جنگها، چه قتلها، چه فجایع که تا یک سال قبل دائما هر روز یک قسمت از اخبار روزنامه‌ها همین فجایع بود. منشاء اینها کی بود؟ منشأ اینها از کجا بود؟ غیر از همین تحریکات بیجا بود؟… خطری که حس می‌کنیم این است که زن‌ها دوباره به ابتذال برگردند. حجاب حکم ضروری دین است. منظور امام و علما این نیست که زن خانهنشین باشد. اجباری حتی برای زنهای مسلمان هم نیست. چه اجباری؟ حضرت آیتالله خمینی نصیحتی کردند مانند پدری که به فرزندش نصیحت می‌کند، راهنماییاش می‌کند که شما اینجور باشید به این سبک باشید…»
امام خمینی(ره) نیز روز 21 اسفند، موضعگیری آیتالله طالقانی در مورد حجاب را تأیید کردند و تظاهرات زنان معترض بعد از آن متوقف شد و اعلام کردند که به خواسته خود یعنی غیر اجباری بودن حجاب رسیدهاند.
از سخنان حضرت امام و آیتالله طالقانی و سایر موضعگیریهای موافقان حجاب در آن مقطع زمانی چنین برمی‌آید که علماء و اکثریت مردم حاضر نیستند نحوه پوششی که پیش از پیروزی انقلاب رایج بود را بیش از این تحمل کنند، اما کاملا امیدوارند که توصیه به حجاب در آن شرایط ویژه انقلابی مؤثر باشد. در آن سال‌ها حجاب نه تنها با نگاه دینی که با نگاه انقلابی حتی برای مارکسیست‌ها نیز یک ارزش و نماد مبارزه با امپریالیسم محسوب می‌شد و همین موقعیت بود که زنان بیحجاب را در اقلیت عددی و فکری قرار می‌داد. بنابراین امید آن بود که بیبندوباریهای گذشته تکرار نشود و این زنان نیز با رغبت، حجاب اسلامی را بپذیرند.
سخنرانی امام درباره وضعیت سواحل شمالی کشور در 11 تیرماه 1358 نشاندهنده آن است که ایشان از مواضع اولیه خود عقبنشینی نکرده‌اند و مظاهر بیبندوباری را در کشور تحمل نمی‌کنند:
«… اسلام نمىگذارد که لخت بروند توى این دریاها شنا کنند. پوستشان را مىکند!…که بعد از این‌که مىرفتند زن و مرد در دریا، زن‌ها همانطور لخت مىآمدند توى شهر! مردم هم جرئت نمىکردند حرف بزنند. امروز اگر یک همچون چیزى بشود، اینها را ما خواهیم تکلیفشان را معین کرد. و دولت هم معین کرد. البته دولت [به] طورى که وزیر کشور گفتند، گفتند ما جلویش را گرفتیم. اگر نگیرند، مردم مىگیرند. مگر مازندرانیها مىگذارند یا رشتیها مىگذارند که باز کنار دریاشان مثل آن وقت باشد؟ مگر بندر پهلوىاىها (بندر انزلى) مردهاند که زن و مرد با هم در یک دریا بروند و مشغول عیش و عشرت بشوند! مگر مىگذارند اینها را؟ تمدنهاى اینها این است. آزادىاى که آنها مىخواهند همین. اینجور آزادى! بروند قمار بکنند و با هم لخت بشوند و با هم [سرگرم عیش و نوش] بشوند آزادى در حدود قانون است. اسلام از فسادها جلو گرفته. و همه آزادیها را که مادون فساد باشد داده. آنى که جلو گرفته فسادهاست که جلویش را گرفته است. و ما تا زنده هستیم، نمىگذاریم این آزادیهایى که آنها مىخواهند، تا آن اندازهاى که مىتوانیم، آن آزادیها تحقق پیدا کند.» (صحیفه نور، ج8، ص: 339)
